Day 12

Dag 12
Dat was een jammerlijke verliespartij van Rock-Paper-Scissors. Het matras was zo dun dat ik net zo goed op een houten bank kon slapen, en daarbij kwam dat ik 3x naar de wc moest ’s nachts, ook geen pretje. Vandaag gingen we naar een Non Governmental Organisation: Sulabh International (ook wel SISSO). Van de buitenkant leek het echt verschrikkelijk aftands, maar van binnen zag het er een stuk beter uit. Allereerst werden we uitgenodigd om het gebed bij te wonen. Hier hadden we ons programma ook door omgegooid, eigenlijk zouden we namelijk ’s ochtends een citytour doen maar die staat nou ’s middags gepland. We moesten allemaal op een rijtje gaan staan op het podium en één voor één werden we naar voren geroepen. We hadden allemaal onze namen opgeschreven maar met de uitspraak hadden ze, logischerwijs, moeite. We kregen een kransje om en een doek om ons nek… Prima. Daarna gingen ze zingen, werd er een gedicht voorgelezen en een paar quotes om vervolgens de eindbaas een toespraak te laten houden. Vervolgens gingen we natuurlijk even op de foto en daarna lieten ze ons hun schooltje zien. Hier zaten 60% kinderen van scavenger families, de untouchables. Dat was één onderdeel van Sulabh, het verbeteren van de status van deze laagste kast. Tijdens deze tour viel ons op dat er overal foto’s hingen van die ene eindbaas. En ook de kinderen die een praatje gingen houden waren er tot op de letter op voorbereid. Maar het werk wat ze deden was allemaal prima. Hierna gingen we naar het tweede deel van Sulabh: het verzorgen van een hygiënische omgeving in India. Vooral door het plaatsen van publieke toiletten waardoor er niet meer te pas en te onpas wordt gescheten en gepist op straat. Helaas is dat laatste nog niet echt verholpen aangezien het hier heel normaal is om overal maar je leuter uit je broek te halen. We kregen ook een rondleiding door een heus toilettenmuseum. De gast die ons rondleiden had er alleen een handje van om continu “are you following me” te zeggen, en echt opletten deed ik ook niet, maar het was wel grappig om te zien. Buiten kregen we nog een uitleg over de toiletten van Sulabh. Het idee was een beetje geboren om wat geld te doneren vanuit IRP. Een aantal mensen waaronder Allard en Arun vonden dit wel passend omdat het een goed initiatief was en ook een mooi gebaar vanuit IRP zou zijn. Ik dus bellen met Max die samen met Arie en Daniel naar het ziekenhuis waren geweest ’s ochtends om te overleggen hoe en wat. Max kon dit echter niet verkopen als donatie vanuit IRP dus moest iedereen zelf maar lappen. Na ze overgehaald te hebben om persoonlijk 500 Rp te doneren (onze vastgestelde minimale inleg) was het bijna het einde van de rondleiding. In de vergaderzaal werd ons gevraagd of we mee gingen lunchen. Het was rond 1 uur dus iedereen had wel zin alleen zou het nog wel tot kwart voor 2 duren. Ik deelde mee aan de groep dat we het plan hadden om 500 Rp per persoon op te halen en dit gezamenlijk zouden geven. Benedikt vond het echter ontzettend moeilijk om dit nu al te geven omdat hij het zag als belangenverstrengeling met zijn opdracht voor Thetford. Ondertussen kregen we een documentaire over de Untouchables te zien en daarna konden we vragen stellen aan een mannetje daar. Uit zijn verhaal bleek echter dat ze nooit donaties of iets dergelijks ontvingen dus moest ik de eindbaas maar even vragen of het mogelijk was. Uiteindelijk pas rond een uur of half 3/3 uur konden we lunchen en daarna vroeg ik even of we konden doneren. Dat kon inderdaad niet, maar we konden wel via internet een van hun gelieerde organisaties steunen, bijvoorbeeld de school. We zetten het dus nog even op een laag pitje. Ook hadden veel mensen, waaronder ik, toch wel een beetje een beetje creepy gevoel overgehouden aan het bezoek. Na een te lang bezoek begonnen we dan toch maar aan onze stadstour. Met de bus reden we naar Red Fort, helaas was de parkeerplaats aan de andere kant dus moesten we nog een endje lopen. Binnen in het Red Fort konden we een paar mooie kiekjes schieten, maar het mooist was misschien nog wel allerlei Indiërs die met ons op de foto wilden. Eenmaal buiten liepen we richting de Chandni Chowk, een of andere beroemde straat. Ik vond het zelf niet zoveel aan, het was gewoon een Indiase straat… Een deel wilde daarna terug naar de bus, maar ik en nog wat anderen wilden wel naar de Jama Masjid, (een van) de grootste moskee(s) van Delhi. We namen de fietsrickshaw en samen met Arie zat ik bij een of andere ouwe baas die eruit zag alsof ie elke minuut dood neer kon vallen. Langs wat kraampjes liepen we richting de moskee waar zich een hoop misvormden had verzameld. Eenmaal boven bleek dat we niet naar binnen konden omdat ze net gingen eten c.q. bidden vanwege de Ramadan. Dus wij weer terug naar de bus waar ik het toch niet kon laten om een klein plasje te plegen op een plek waar het in Nederland niet zo mogen. Maar “everything is possible in India”. We gingen opnieuw naar Jade Garden en ditmaal namen we ook een hapje. Zodra we binnenkwamen herkende de eigenaar ons en stuurde gelijk de klanten weg die op ‘onze’ plek zaten. Van Max mochten we uiteraard alleen een cola bij het eten, maar bij Jade deden ze aan persoonlijke tabs dus bestelde ik er gelijk maar een captain morgan bij. De rest van de avond hoefde ik niet meer te vertellen wat ik wilde maar werd het automatisch aangenomen. Deed me een beetje denken aan onze SoCo tijd in Chersonissos met Paultje. Ik ging weer terug naar m’n ‘bed’ en maakte me klaar voor weer een nieuwe reisdag. #wekkeringodweethoeveel