Day 5

Dag 5
Na de moessondag van gisteren was het tijd om het natte Mumbai te verlaten. Wekkertje ging om half 8 maar pas toen dagleider Feng 5 voor 8 langs kwam ben ik uit bed gegaan. Mijn buik was nog steeds niet blij en dus was het ontbijt ook niet veel. Het kon echter erger, er waren namelijk al wat kotsjes de wc in verdwenen op andere kamers. Om 9 uur stipt stond ik beneden, bepakt en bezakt, als was ik m’n nieuwverworven paraplu wel kwijt. De bus was er al en de reis naar het vliegveld verliep voorspoedig. Het bagage afgeven ging enorm traag, Klinkert en Arie konden misschien wel 4x naar de wc, maar ach: het is India. Een maal langs de security moesten we nog een uurtje langer dan gepland wachten. Op de tijd van vertrek (11:15) was het vliegtuig namelijk nog niet eens geland. Eenmaal in het vliegtuig vlogen de krap twee uurtjes voorbij (no pun intended). Tijdens de reis was er echter een fles bier kapot gaan En daar waren we dan, de tweede stad van onze reis: Chennai. Je zag wel dat het anders was dan Mumbai; iets rustiger en een andere opbouw van de stad. Ook is de taal hier anders, namelijk Tamil, één van de 15 hoofdtalen van India (exclusief dialecten en Engels). De bus kon echter niet bij het hotel komen, dus het laatste stukje moesten we lopen, de bagage zou met een autootje worden afgeleverd. Sommigen vertrouwde het zaakje niet helemaal dus Arun zou mee gaan omdat hij de taal spreekt. Het hotel zag er pico bello uit, al zijn de mensen wat minder behulpzaam hier. Ook is er geen gratis wifi, dus dat is natuurlijk jammer, maar voor 100 Rp heb je 3 uur Internet dus dat is prima. Ook kregen we kleine kamers met een twee persoonsbed erin… Voor 3 personen. We hebben gevraagd om een gratis upgrade omdat het gewoon beetje schandalig was, en die kregen we dan ook wel. Maar nog steeds moet er één iemand op een los matras slapen. Met Tim van Didden ging ik op stap om een SIM en telefoon te kopen, maar volgens het hotel duurt het een week om te activeren. Dus daarom willen ze het niet verkopen. Voor 800 Rp kon ik wel een telefoon kopen, maar zonder SIM kon ik ‘m niet testen dus dat vond ik te tricky. Ik wilde toch graag een SIM dus belde ik Arun, zijn familie woont hier namelijk en hij was daar op bezoek. Hij zou morgen met ons op pad gaan om te kijken of hij iets kon regelen. Om 7 uur gingen we richting een Italiaans restaurant. Dit viel echter tegen. De porties waren klein, het eten werd per twee bezorgd op een heel laag tempo waardoor Luuk en Stefan pas na zo’n 3 uur hun eten kregen. Ik wilde eigenlijk chicken strips eten, maar ze hadden geen kip meer,terwijl 1/3e van de kaart met kip was. Dus toen maar minestrone gekozen met een pizza Jamaica: Ananas, paprika, ui en kaas. Ondertussen was het gaan onweren dus in de miezer teruggelopen na een korte pin-stop voor Max. De enige meevaller van het restaurant was de prijs: 9000 Rp voor z’n allen. Een aantal mensen gingen nog wat drinken maar ik vond m’n bedje wel lekker. Eerst kwam Joost terug en vervolgens Feng: m’n twee nieuwe kamergenootjes op 232. Als hij klaar is met douchen ga ik me klaarmaken voor m’n nachtje naast Joost in ons twee-persoons bed #wekkerin6.5