Day 4
Door: Paul Brouwers
Blijf op de hoogte en volg Paul
10 Juli 2013 | India, Bombay
Dag 4
Dag 4 was een vrije dag. Door het wegvallen van het universiteitsbezoek konden we doen wat we wilden. Uiteraard werd er besloten cultuur te snuiven. De vorige dag hadden de mensen van Boon Edam ons verteld dat Zuid Mumbai interessant was. Bij het ontwaken bleek echter duidelijk dat we in ’t Moessonseizoen zaten; het water kletterde eruit. Dit kon de pret niet drukken en we vertrokken met iedereen (behalve Arun en Allard) richting het Zuiden. Ik zat met Noor en Klinkert in de auto samen met een onverstaanbare Indiër. Blijkbaar dacht hij dat we via de ‘Seabridge’ wilden, of het was voor hem gewoon sneller geld, dus eenmaal bij de brug moesten we even 55 Rp lappen. Das gewoon bijna een euro… Na een gezellige rit kwamen we 1.5 uur later aan bij de Gateway of India. Het regende nog steeds als een malle dus na snel een paraplu gekocht te hebben, mijn ‘nieuwe’ was namelijk al kapot, was het wachten op de rest. We waren als laatste vertrokken maar waren er volgens mij als eerste. Op het terrein van de gateway kwamen er mensen hun citytours aanprijzen, als ook vele andere dingen. Feng stuurde er een naar mij omdat ik ‘the boss’ was maar ik zei pertinent “nee”. Toen we weer naar de straat gingen bleef hij maar bij ons in de buurt. Zelfs toen we vertelden dat we wat gingen lunchen en even aan het wachten waren probeerde hij zijn toer te slijten. Uiteindelijk moesten we bepalen wat we gingen doen. We wilden wel verschillende highlights zien maar het zag er niet naar uit dat het snel zou stoppen met regenen. Met een aantal mensen ben ik dan toch maar gezwicht voor de citytour van de goedlachse Mister Mac. Stelletje toeristen dat we zijn. Allereerst kwamen we langs een wasserette. Hier werden kleren gewassen voor zo’n 10 Rp per shirt+broek. Stukke goedkoper dan via de hotels, waar we minimaal 10x zoveel betaalden en die waarschijnlijk ook langs zulke wasboeren gingen. Vervolgens gingen we weer terug naar de auto’s om richting een zen-tempel te gaan. De gids had mooie verhalen over 700.000 kg zilver en goud, maar dat moesten we denk ik met een korreltje zout nemen. Desalniettemin was het een mooie tempel. Hierna konden we een kwartiertje bij de Hanging Gardens rondscharrelen, waar het drinkwater van de stad wordt gewonnen. Vanwege de hevige waterval was het echter tamelijk nattig. Lang zijn we dus niet gebleven. Wel zagen we nog een groepje toeristen, waarschijnlijk Nederlanders, met o.a. een paar dames. Puberaal dat we (nog steeds) zijn werden er flink wat grappen gemaakt en mooier was nog dat bij de volgende twee locaties deze groep ook weer opdook. Allereerst bij de Tower of Silence. Hier worden Zoroastrians opgelegd om door de gieren opgegeten te worden. De botten stromen uiteindelijk de zee in. Het verhaal was echter mooier dan de toren want die was niet echt te zien en je mocht er ook niet heen want dat was alleen voor Perzen toegestaan. Hierna kwamen we bij het huis van Ghandi. Hoort er natuurlijk bij als je in Mumbai bent. Van 1917 tot 1934 leefde hij daar, uiteraard was er een museumpje bij, maar die werd betaald door Mister Mac. Als laatste echte locatie kwamen we langs de Victorian Railway station. Helaas zijn we niet naar binnen geweest want dat was blijkbaar een aanrader, als ik Luuk mag geloven. Daarna bracht hij ons nog naar een random winkeltje. Waarchijnlijk van een maat van ‘m, zoals dat altijd gaat. Daar waren we gauw weer weg. Hij wilde ons ook nog richting een mall sturen, maar we vonden het wel welletjes. Na wat rondzwerven kwamen we uti bij een Iers eetcafé. 1+1 gratis trok ons namelijk wel aan. Onder het genot van een nieuw soort Kingfisher, de blue premium dit keer, en cricket zaten we aan een drankje. De Tour de France werd opgezet, met de tijdrit dus daar waren Jurriën en ik wel blij mee. Helaas werd het gauw weer vervangen door cricket dus die fooi konden ze wel vergeten. De meeste namen een spaghettietje of een burger. Na twee, of eigenlijk 3, dagen Indiaas was m’n buik toe aan Westers eten. Hij gaf dat heel subtiel aan bij de frequente toiletbezoeken, die van kwaad tot erger gingen. De overige buiken deden trouwens mee aan dit ‘staakt het verteren’. Hierna namen we een taxi terug naar het hotel voor 2/3e van de prijs op de heenweg (en we zijn nog steeds afgezet uiteraard): 500 Rp. Dit keer echter wel in een non-AC. Ondanks de charme prefereer ik toch een gekoelde cab. Eenmaal in het hotel de eerste 3 dagen uitgetypt en na lang wifi-storing toch nog een update op de IRP-Facebook kunnen posten en wat geFBchat met ons moeder. Toen was het al weer 12 uur en met #wekkerin7 hoopte ik eindelijk een normaal nachtje te krijgen, vandaar dat ik dit ook pas op dag 5 lig te schrijven.
Dag 4 was een vrije dag. Door het wegvallen van het universiteitsbezoek konden we doen wat we wilden. Uiteraard werd er besloten cultuur te snuiven. De vorige dag hadden de mensen van Boon Edam ons verteld dat Zuid Mumbai interessant was. Bij het ontwaken bleek echter duidelijk dat we in ’t Moessonseizoen zaten; het water kletterde eruit. Dit kon de pret niet drukken en we vertrokken met iedereen (behalve Arun en Allard) richting het Zuiden. Ik zat met Noor en Klinkert in de auto samen met een onverstaanbare Indiër. Blijkbaar dacht hij dat we via de ‘Seabridge’ wilden, of het was voor hem gewoon sneller geld, dus eenmaal bij de brug moesten we even 55 Rp lappen. Das gewoon bijna een euro… Na een gezellige rit kwamen we 1.5 uur later aan bij de Gateway of India. Het regende nog steeds als een malle dus na snel een paraplu gekocht te hebben, mijn ‘nieuwe’ was namelijk al kapot, was het wachten op de rest. We waren als laatste vertrokken maar waren er volgens mij als eerste. Op het terrein van de gateway kwamen er mensen hun citytours aanprijzen, als ook vele andere dingen. Feng stuurde er een naar mij omdat ik ‘the boss’ was maar ik zei pertinent “nee”. Toen we weer naar de straat gingen bleef hij maar bij ons in de buurt. Zelfs toen we vertelden dat we wat gingen lunchen en even aan het wachten waren probeerde hij zijn toer te slijten. Uiteindelijk moesten we bepalen wat we gingen doen. We wilden wel verschillende highlights zien maar het zag er niet naar uit dat het snel zou stoppen met regenen. Met een aantal mensen ben ik dan toch maar gezwicht voor de citytour van de goedlachse Mister Mac. Stelletje toeristen dat we zijn. Allereerst kwamen we langs een wasserette. Hier werden kleren gewassen voor zo’n 10 Rp per shirt+broek. Stukke goedkoper dan via de hotels, waar we minimaal 10x zoveel betaalden en die waarschijnlijk ook langs zulke wasboeren gingen. Vervolgens gingen we weer terug naar de auto’s om richting een zen-tempel te gaan. De gids had mooie verhalen over 700.000 kg zilver en goud, maar dat moesten we denk ik met een korreltje zout nemen. Desalniettemin was het een mooie tempel. Hierna konden we een kwartiertje bij de Hanging Gardens rondscharrelen, waar het drinkwater van de stad wordt gewonnen. Vanwege de hevige waterval was het echter tamelijk nattig. Lang zijn we dus niet gebleven. Wel zagen we nog een groepje toeristen, waarschijnlijk Nederlanders, met o.a. een paar dames. Puberaal dat we (nog steeds) zijn werden er flink wat grappen gemaakt en mooier was nog dat bij de volgende twee locaties deze groep ook weer opdook. Allereerst bij de Tower of Silence. Hier worden Zoroastrians opgelegd om door de gieren opgegeten te worden. De botten stromen uiteindelijk de zee in. Het verhaal was echter mooier dan de toren want die was niet echt te zien en je mocht er ook niet heen want dat was alleen voor Perzen toegestaan. Hierna kwamen we bij het huis van Ghandi. Hoort er natuurlijk bij als je in Mumbai bent. Van 1917 tot 1934 leefde hij daar, uiteraard was er een museumpje bij, maar die werd betaald door Mister Mac. Als laatste echte locatie kwamen we langs de Victorian Railway station. Helaas zijn we niet naar binnen geweest want dat was blijkbaar een aanrader, als ik Luuk mag geloven. Daarna bracht hij ons nog naar een random winkeltje. Waarchijnlijk van een maat van ‘m, zoals dat altijd gaat. Daar waren we gauw weer weg. Hij wilde ons ook nog richting een mall sturen, maar we vonden het wel welletjes. Na wat rondzwerven kwamen we uti bij een Iers eetcafé. 1+1 gratis trok ons namelijk wel aan. Onder het genot van een nieuw soort Kingfisher, de blue premium dit keer, en cricket zaten we aan een drankje. De Tour de France werd opgezet, met de tijdrit dus daar waren Jurriën en ik wel blij mee. Helaas werd het gauw weer vervangen door cricket dus die fooi konden ze wel vergeten. De meeste namen een spaghettietje of een burger. Na twee, of eigenlijk 3, dagen Indiaas was m’n buik toe aan Westers eten. Hij gaf dat heel subtiel aan bij de frequente toiletbezoeken, die van kwaad tot erger gingen. De overige buiken deden trouwens mee aan dit ‘staakt het verteren’. Hierna namen we een taxi terug naar het hotel voor 2/3e van de prijs op de heenweg (en we zijn nog steeds afgezet uiteraard): 500 Rp. Dit keer echter wel in een non-AC. Ondanks de charme prefereer ik toch een gekoelde cab. Eenmaal in het hotel de eerste 3 dagen uitgetypt en na lang wifi-storing toch nog een update op de IRP-Facebook kunnen posten en wat geFBchat met ons moeder. Toen was het al weer 12 uur en met #wekkerin7 hoopte ik eindelijk een normaal nachtje te krijgen, vandaar dat ik dit ook pas op dag 5 lig te schrijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
