Day 2

Dag 2
Na een kleine 5 uur slaap werden we bijna een half uur te vroeg gewekt door de wake up call. Na nog een half uur draaien met de roomies naar het ontbijt gegaan waar zowel warm als koud aanwezig was. Een toastje, een broodje met jam, uiteraard een op bestelling gebakken omeletje en toch ook maar wat rijst (want je bent toch in Azië) later hadden we nog genoeg tijd om op te frissen. Na een laagje DEET ging ik met nieuwbakken dagleiders Jorin en Tim v. Didden water scoren. Helaas bleek de ATM niet te werken met onze passen dus werd het programma iets aangepast. Het eerste internet werd ook ontdekt: Wifi in de lobby. Na wat gefacebook en whatsapp gingen we opnieuw proberen te pinnen bij een ING vestiging. Helaas was het ook bij ING en Deutsche Bank niet mogelijk maar uiteindelijk is het toch gelukt iedereen geld te verschaffen (behalve Arie). Met de taxi’s (die €5 pp voor de hele dag kostten, en nog zijn we natuurlijk afgezet) gingen we op pad naar de Dharavi. Na een klein lunche bij een redelijk chique uitziende koffiecorner gingen we met reality Tours de Dharavi binnen; (Éen van) de grootste slum in Azië. Hier is een slum echter alles dat op openbaar/gemeentelijke grond gebouwd is. Met $665 miljoen omzet per jaar is het wel enorm georganiseerd. Ivm privacy was fotograferen helaas niet toegestaan dus voor een sfeerimpressie moet je bij Google zijn, die geven niet zoveel om privacy. Nu we dit deel van Indië hebben ervaren is het ook tijd voor de rijke kant. Phoenix Mall is een ‘Westers’ winkelcentrum met winkels van Zwarovski, Tommy Hilfiger maar ook Vero Moda en Jack & Jones. Erg spannend was het allemaal niet omdat het eigenlijk niet heel Indisch was. Maar toen we gingen eten veranderde dit allemaal. We kwamen na wat zoeken uit bij een restaurantje op niveau 3. Voor zo’n 600 Rp p.p. zouden we onbeperkt eten en 2 soorten drank krijgen (pittig water en een soort melk/yoghurt). De eerbied, nederigheid en service is onbeschrijfelijk. Ze wassen je handen, vertellen je alles en als de bedienden iets fout doen krijgen ze het aan de stok met de ‘captain’. Ook eten afslaan vinden ze maar gek, en dan neem je toch maar weer wat eten. De smaken die ze creëren zijn uniek, zo uniek dat vlees eigenlijk overbodig lijkt. En dat ontbreekt dan ook meestal, zo ook hier. Vele foto’s later gingen we nog een afzakkertje doen bij de pub tegenover; Manchester United Café Bar. Maar eerst ging ik nog even met o.a. Joost op zoek naar schoenen voor mij en een broek voor hem. De prijzen waren echter te Westers dus we waren zo uitgekeken. Na één goedkoop biertje bij de bar (100 Rp/ drink every Monday, hadden wij even geluk, want normaal betaalde je 3x zo veel: ongeveer 4 euro) gingen we terug naar Juhu Tara Road; The Emerald. Na opnieuw biertjes op 507 was er geluidsoverlast en ook was ons gebruikelijke Kingfisher Premium op (2 bonuspunten in de pocket) verhuisden we naar 305: het liefdesnestje van Joost en Arie. Ik had het echter wel gezien om 1 uur en ging huiswaarts na een tripje langs 305, 507 en opnieuw 305 vanwege m’n telefoon en camera die ik had laten liggen. Maar eerst nog even schrijven #wekkerin6